.png)
De gezinnen worden tegenwoordig steeds kleiner, maar toch zijn er gelukkig nog genoeg gezinnen met kinderen. Ik vraag me echter steeds meer af of kinderen voor velen een lust of een last zijn? Als beide ouders aan het werk zijn dan worden de kinderen veelal opgevoed door opa en oma, een nanny of brengen veel tijd door op het kinderdagverblijf. Vroeger was de moeder veelal thuis, maar dat is grotendeels verleden tijd. Maar ik heb nu de indruk dat de ouders steeds minder effectieve tijd met hun kinderen doorbrengen of willen doorbrengen. Als de ouders aan het eind van de dag thuiskomen zijn ze er wel, maar vaak ook weer niet. Blijkbaar heeft het leven andere veel belangrijkere prioriteiten dan letten op de kinderen, want hoe vaak zie je niet ouders Whatsappen bijvoorbeeld in een speeltuin. Wat is er nu mooier dan een spelend kind? Of ze lopen te Whatsappen met hun wandelwagen door de straat diep verzonken in al die belangrijke berichtjes die moeten worden verstuurd of gelezen. We lijken wel steeds meer zombies te worden en ons helemaal niet meer bewust te zijn van het echte leven om ons heen. Trouwens, het kan ook gevaarlijk zijn zoals bijvoorbeeld in het verkeer.
Dan zie je je kind al zo weinig en als ze dan eindelijk thuis zijn dan zie je je eigen kinderen nog niet. Ik zal dat nooit snappen. Je kinderen zijn zomaar weer groot en geniet daar dan van. Er is zoveel meer in het leven dan alleen maar je smartphone, namelijk je eigen gezin en dat moet je koesteren.
Laatst was ook zo'n moeder aan het appen in de speeltuin en had niet eens in de gaten dat haar kind van de schommel viel. ik moest haar er notabene op attenderen. Nou, dan snap je er volgens mij niet veel van.
In mijn ogen wordt smartphonegebruik veel te belangrijk en er wordt veel te veel kostbare tijd mee opgeslokt, want er is ook nog zoiets als het echte leven.
Je merkt het ook bij feestjes. Je hoort er gewoon nog maar amper bij als je niet continue speelt met je smartphone en nog gewoon ouderwets deelneemt aan een echt gesprek. Een goed gesprek voeren zonder stoorzenders is een zeldzaamheid geworden en dat vind ik toch doodzonde. De tijd met elkaar is namelijk zo kostbaar en dat moet je koesteren, tenminste dat vind ik.
Ook hoor je steeds vaker dat ouders hun kinderen willen dumpen in het weekend om weer even lekker bij te kunnen komen van de dagelijkse hectiek. Dan gaan ze samen een lekker weekendje weg, maar weer zonder kinderen, maar waarom neem je dan kinderen, want wat is er nu mooier dan een spelend kind? Trouwens, is een weekendje weg niet meer leuk met je eigen kinderen? Wanneer nemen deze ouders na hun werk dan wel de tijd voor hun kinderen? Kinderen hebben aandacht nodig, maar deze kostbare aandacht verwaterd volgens mij steeds meer, de goeden nagelaten natuurlijk.
Natuurlijk leven we in een tijd van computers, internet en smartphones, maar er is meer in het leven, namelijk het echte leven en dat is precies wat ik bij bepaalde mensen nog wel eens mis. We worden toch geen robots of mummies?