.png)
Begin 2000 zijn we samen gaan wonen in het centrum van Leeuwarden. Toen woonden we naast een wat oudere man van begin 70 jaar die een hele kluif had aan zijn vrouw die hevig aan het dementeren was. Zijn vrouw kwam al snel terecht in verpleegtehuis Parkhove omdat onze buurman het allemaal niet meer aan kon. Dat was natuurlijk heel erg sneu voor hem en al snel kregen we een goede band, mede omdat we deze situatie heel sneu vonden voor hem. Regelmatig kwam ik bij hem over de vloer en dronken we samen een bakkie leut. Zijn vrouw is daarna vrij snel overleden in 2002 aan de gevolgen van de ziekte van Alzheimer.
Onze buurman zorgde ook niet zo goed voor zichzelf voor wat betreft het eten dus als we een warme maaltijd over hadden kwam dit vaak terecht bij onze buurman. In 2004 zijn we verhuisd naar een grotere woning hier in Leeuwarden (Camminghaburen) omdat ons 2e kind op komst was. Desondanks hielden we toch een goede band. Zeer regelmatig kwam ik 's morgens langs voor een bakje koffie en bepraatten we de dagelijkse perikelen. Ook deed ik regelmatig boodschappen voor hem en dat werd precies verrekend tot de cent nauwkeurig. Ik gooide post van hem in de brievenbus en zo deed ik meer dingen om hem toch wat te kunnen ontlasten.
Familie zag ik bijna nooit bij hem. Ik was degene die verreweg het vaakst bij hem kwam. Langzaamaan ging het slechter met hem. Hij kreeg steeds meer last van kortademigheid vanwege rek uit de longen. Ook raakte hij zijn rijbewijs kwijt omdat z'n zicht achteruit ging. Hij is wel geopereerd geweest aan staar en zo heeft hij nog een tijdje kunnen rijden in zijn groene 45-kilometer autootje. Maar dat gerammel van dit lichte motortje onder de motorkap hing hem al snel de strot uit. Hij kwam vrijwel zijn huisje niet meer uit achter zijn geraniums.
Op een ochtend was hij ineens niet thuis. Hij was altijd thuis, dus dit was vreemd. Zijn stoel was leeg, terwijl deze stoel nooit leeg was. Ik heb heel vaak gebeld en ben nog een paar ochtenden vergeefs langs geweest. Ik snapte er niks van. Na het weekend was hij weer teruggekomen van een onderzoek in het ziekenhuis. Niemand van de familie die er ook maar ooit even aan heeft gedacht om mij even te bellen. Hij is vaker opgenomen geweest in het ziekenhuis vanwege extreme kortademigheidsverschijnselen. En nooit heeft de familie de moeite genomen om mij even te bellen. Dan was ik weer zo goed om de familie dan maar zelf te bellen met de vraag hoe het met hem was en waar hij was. Omgekeerde wereld natuurlijk, maar zo goed ben je dan weer.
Eind 2011 werd de kortademigheid zo hevig dat hij moest worden opgenomen in een verpleegtehuis. Hij kwam ook te liggen in verpleegtehuis Parkhove hier in Leeuwarden, net als zijn vrouw destijds. Hier moest ik natuurlijk ook weer helemaal zelf achter komen. Ik zocht hem begin 2012 wekelijks op. De bezoekjes werden daarna wat minder frequent want hij had niks meer te vertellen terwijl hij vroeger altijd vol met verhalen zat en ik kreeg steeds meer het gevoel dat hij ook niet meer op mij zat te wachten. In april 2012 heb ik hem voor het laatst gezien. Ik zag mijn buurman helemaal aftakelen naar een heel mager en iel wezentje. Totaal geen vet meer op de botten. Lopen deed hij nu helemaal niet meer. Zijn spieren waren helemaal verschrompeld. Hij stuurde me die laatste keer kwaad weg met de mededeling dat hij toch geen nieuws had en weer wilde slapen. Totaal overrompeld ben ik weggegaan en ik kon het niet meer opbrengen om weer te gaan, ondanks alles wat ik meer dan 10 jaar voor hem heb gedaan.
Hij heeft nog een paar weken geleefd totdat de dokter euthanasie bij hem heeft toegepast. Hij wilde niet meer leven. De botte reactie van hem kan ik nog wel enigszins begrijpen omdat zo'n aftakeling gewoon onmenselijk is. Zo'n ziektebeeld wens je natuurlijk helemaal niemand toe. Maar dat de familie nooit de moeite heeft genomen om mij zelfs ook maar even te bedanken, daar snap ik nu nog steeds helemaal niks van. Ik kreeg wel een rouwkaart in de brievenbus maar ik kon het ook niet opbrengen om naar de uitvaart te gaan. Ik heb een condoleance-kaart opgestuurd naar de familie met de veelzeggende tekst "Sterkte". Stank voor dank zeg ik dan. Ik heb het er van tijd tot tijd nu nog wel eens moeilijk mee. Waarom is het voor sommige mensen blijkbaar zo moeilijk om alleen maar even bedankt of zo te zeggen? Een klein woordje kan zoveel bereiken. Ik snap het niet en ik zal het ook nooit snappen vrees ik.