.png)
Pijlgifkikkers (Dendrobatidae) kun je herkennen aan hun opvallende kleuren en dat geeft in het dierenrijk meteen het signaal af dat ze giftig zijn. Deze opvallende kikkersoorten hoort logischerwijs thuis in de familie van de kikker. Ze zijn er in alle kleuren van de regenboog, sommigen zijn fel gekleurd maar andere soorten juist weer niet. Vooral vogels weten dan dat ze uit de buurt moeten blijven van deze kleine kikkertjes. Een pijlgifkikker gebruikt dit gif enkel en alleen als een vorm van verdediging. Ze zeggen met die opvallende kleuren eigenlijk: "Eet mij niet op, want ik ben dodelijk"!
Alle pijlgifkikkers worden bedreigd in hun voortbestaan en er zijn zo'n 185 verschillende soorten die voorkomen in delen van Midden- en Zuid-Amerika. Je ziet ze vooral overdag in het tropisch regenwoud. Ze komen alleen voor in tropische vochtige bossen waar de temperatuurschommelingen gering zijn en met een hoge luchtvochtigheid. Ze zijn verre van schuw en daarmee wijken ze toch af van de gemiddelde kikker, want de meeste kikkersoorten zijn vrij alert en houden zich schuil. Verder zijn pijlgifkikkers amfibieën, dat zijn dieren die zowel op het land als in het water kunnen leven.
Alle pijlgifkikkers zijn giftig, maar de geel zwarte Phyllobates terribilis (hierboven afgebeeld) heeft wel 20 keer meer gif dan de gemiddelde pijlgifkikker. Het gif zit op hun huid en houdt hiermee dus jagers op afstand. De huid van een gifkikker bevat voldoende gifstoffen om 20000 muizen of 100 mensen te doden. Zuid-Amerikaanse Indianen weten dit ook en smeren daarom hun pijlpunten ermee in om er prooien mee te kunnen schieten. Als een dier hiermee word geraakt is het meteen op slag dood. Ze zijn van zichzelf dus niet giftig, maar ze zijn dus dodelijk als dieren of mensen met ze in contact komen. Pijlgifkikkers eten zelf wel graag giftige insecten en deze kikkers kunnen wel tegen het gif wat deze insecten produceren, want ze nemen het gif op in de huidklieren. In gevangenschap zijn deze kikkers dus niet giftig, want ze nemen dan geen gif op van giftige insecten. Ze kunnen dus geen gif opslaan.
Pijlgifkikkers kunnen tot 6 centimeter groot worden al zijn er ook kleinere soorten die maar enkele centimeters groot worden. Verder zijn ze dus kleurrijk en slank gebouwd. Mannelijke pijlgifkikkers fluiten regelmatig al zijn er ook enkele soorten waarbij het vrouwtje ook fluit. Dit geluid bestaat meestal uit korte hoge piepjes en trillers.
Pijlgifkikkers hebben een bijzondere vorm van broedzorg. Het vrouwtje legt 5 tot 10 eieren op een vochtige plek. Beide partners verzorgen de eitjes totdat ze uitkomen. Dan brengt het mannetje de kikkervisjes een voor een naar poeltjes met water, bijvoorbeeld in een bloem en ieder kikkervisje krijgt zijn eigen poeltje. Het vrouwtje voert ze met onbevruchte eitjes totdat ze na 12 tot 14 weken op hun eigen poten kunnen staan.
Niemand weet precies hoe oud pijlgifkikkers kunnen worden, maar men neemt aan dat ze in het meest uitzonderlijke geval 12 jaar oud kunnen worden. Ze zijn ook populair om te houden in een terrarium, omdat ze alle kleuren van de regenboog hebben. Ze zijn dag actief en kunnen luidruchtig kwaken. Het geluid van veel soorten klinkt haast op het gezang van kanaries. Ze hebben een kwaakblaas en veel soorten kunnen tot wel 90 decibel (dB) aan geluid produceren. Ze kunnen soms wel urenlang kwaken. Het hebben van enige ervaring in het houden van deze dieren is echter wel gewenst. Ze eten in het wild vooral kleine insecten, zoals kleine mieren, termieten, mijten en springstaarten.