Mijn levensverhaal

Ik ben geboren in 1973 in Leeuwarden, vlakbij de Bonifatiuskerk in het centrum van de stad. Mijn vader is hier met mijn moeder getrouwd in 1970, maar het was inmiddels het 2e huwelijk van mijn vader. Mijn halfbroer Klaas is voortgekomen uit het eerste huwelijk en is 7,5 jaar ouder dan ik. Mijn broer heeft thans een respectabele en verantwoordelijke baan. Mijn vaders eerste vrouw had kanker in haar hoofd en is hieraan veel te vroeg gestorven. Deze vorm van kanker zou nu te behandelen zijn geweest.

Mijn ouders hebben het tot juni 1982 met elkaar volgehouden en zijn 12 jaar getrouwd geweest. Mijn vader gebruikte in die tijd verkeerde medicijnen en dat had zijn weerslag op het huwelijk. Het waren jaren vol met spanningen, ellende en ruzie's. Zonder verder in details te treden zaten mijn ouders op zijn zachtst gezegd vaak niet op een lijn.

In juni 1982 barstte de bom en toen ontvluchtte mijn moeder het huis samen met mij, terwijl ik op dat moment nog niet wist dat dit het einde van het huwelijk van mijn ouders zou worden. Deze strijd zou helaas nog jaren voortduren. Er hebben over en weer zelfs vechtpartijen plaatsgevonden. Ik heb ook vele malen gesprekken gevoerd met de kinderbescherming. We hebben een half jaar ondergedoken gezeten voor mijn vader bij familie Haaijema in Castricum. Ik ben tante Geeske en ome Kees nog steeds dankbaar voor deze mooie tijd ondanks alle spanningen. Ik heb bij hen het kind zijn toch nog wat in kunnen halen. Ook was het leuk om in die tijd spelletjes te doen met neef Erik en nichtjes Irene en Renate zoals stabal en blikspuit.

Eerst woonde ik dus bij mijn moeder. Een omgangsregeling in 1984 met mijn vader sloeg niet aan. Inmiddels zat ik op de MAVO en omdat het bloed toch kruipt waar het niet gaan kan ging ik stiekem naar mijn vader, totdat mijn moeder erachter kwam en toen kon ik mijn biezen pakken en bij mijn vader gaan wonen. Ik heb er nog steeds spijt van dat ik dat toen mijn moeder heb aangedaan. Wat ik ook jammer heb gevonden is dat ik vanaf deze tijd mijn opa (Wijkstra) en oma (Jonker) niet meer zag, want we hadden altijd zo'n goed contact. Ze waren diep gelovig en hadden allebei een hart van goud. Achteraf eeuwig zonde want ze kregen hierna al snel de ziekte van Alzheimer. De familie van opa (Wijkstra) was/is een echte schippersfamilie.

Dit schooljaar (1986-1987) ben ik toen ook blijven zitten door alle spanningen en dergelijke. Goede vrienden in die tijd waren Annewieb Wijnsma, Ernst Dunnink, Erik Spanjer en Erik Bazuin. In deze periode zijn ook mijn halfzusje Hermien (1987) en mijn halfbroertje Sjaakie (1991) geboren bij de 3e vrouw van mijn vader. Zij zijn 14 en 18 jaar jonger dan dat ik ben, maar ik heb goed contact met beide. Mijn halfzusje Hermien heeft een leuke baan gevonden als leidster bij de Kinderopvang hier in de stad en mijn halfbroer Sjaakie hoopt aan de slag te gaan als webdesigner. Hij kan goed overweg met de computer. Tussen mijn oudste halfbroer en de jongste halfbroer zit 25 jaar verschil. Toch grappig, maar het is maar een formaliteit want we gaan allemaal prima met elkaar om. Bij mijn vader heb ik mijn Mavo diploma toch weten te halen, maar omdat het destijds niet echt boterde tussen de huidige vrouw van mijn vader en er spanningen waren moest ik het huis uit toen ik nog maar net 17 was. Ook heb ik dingen gedaan en gezegd waar ik nu spijt van heb, maar we doen allemaal wel eens dingen waar we achteraf niet trots op zijn. Mijn vader en zijn vrouw runnen nog steeds een goedlopende hondenkapsalon genaamd Favoriet. Indertijd (eind jaren 80) heb ik ook vaak genoeg hier honden gewassen en gedroogd. Zo kon ik ook een zakcentje bijverdienen.

Op mijn 16e (1990) ging ik op kamers wonen met hulp van het SLF (Stichting Leefgroephuizen Friesland). Mijn rekeningen werden betaald en ik kreeg 10 gulden per dag om van te leven. In deze periode stopte ik met school omdat het gewoon door de omstandigheden niet meer ging. Op de MTS deed ik elektrotechniek. Ik voelde me in deze tijd vaak alleen en onbegrepen. Maar ik kon altijd rekenen op Ernst, een goede vriend van me en zijn ouders. Ik kon ook altijd mee eten en bij wijze van spreken 's nachts bij ze aankloppen.

Na een half jaar kom je in aanmerking voor een uitkering en ik ben toen ook al gaan werken. Mijn eerste baantje was algemeen medewerker bij verzorgingshuis Greunshiem hier in Leeuwarden. Dit was in 1991. Hier heb ik ruim een jaar gewerkt. Ik deed klusjes, maakte schoon met de schrobmachine (het was nogal een groot gebouw, zucht), hielp de tuinman (Wiebe) en de monteur Klaas Hiemstra met klusjes en haalde de vuilniszakken op van alle afdelingen. Hier woonde toen ook mijn oma. Zij is in deze periode overleden, maar ik ben blij dat ik haar in deze laatste periode nog zo intensief heb mogen meemaken, want ik at vaak bij haar tussen de middag een broodje.

In 1992 kwam ik terecht bij de Stichting Kinderopvang Leeuwarden (SKL) en ik was klusjesman/schilder. Johan Visser en Johannes Hooghiemstra waren leuke collega's. Ik heb veel van ze geleerd en we hebben heel wat afgelachen in de werkplaats waar we vaak aan het werk waren. Hier heb ik een jaar of 2 gewerkt.

In deze periode ben ik verhuisd naar de Jacob Binckesstraat. Een asociale buurt maar er was altijd wel iets te beleven. Ik heb daar heel wat wild west taferelen meegemaakt. Ik woonde hier omdat het zo goedkoop was qua huur. Goede vrienden hier in de buurt waren Marcel Klaver, Alfredo Brouwer en Michel v.d. Vegt. Marcel Klaver woont nu wonderlijk genoeg weer vlak bij ons. Soms hebben we nog wel eens contact of gaan samen nog wel eens naar SC Cambuur, onze gezamenlijke passie. We hebben heel wat af gevoetbald op de velden van Leeuwarden en op het oude trainingsveld van SC Cambuur. We hebben zelfs wel eens meegetraind met SC Cambuur. Met Erik Spanjer heb ik ook heel wat avonturen beleefd. In deze periode (1992) heb ik ook mijn huidige vrouw Hennie leren kennen. Ze liep daar vaak rond met haar vriendin Helena die daar om de hoek woonde. Mijn schoonouders zagen onze relatie eerst helemaal niet zitten, omdat ze dachten dat ik ook zo'n asociaal figuur was die daar woonde. Gelukkig hebben ze die mening toch kunnen bijstellen. Ik ben elke dag weer blij dat ik haar heb mogen ontmoeten want door haar werd mijn leven nu een stukje stabieler, al kan ik nog steeds niet zo goed voor mezelf opkomen, maar het is wel wat beter geworden in de loop van de jaren.

In 1994 heb ik een jaartje op de drukkersopleiding WOC in Marrum gezeten. Achteraf was de grafische sector toch de verkeerde keuze en ben ik ermee gestopt. In dit jaar ben ik ook een keer met mijn fiets op straat gevallen omdat er iets tussen mijn voorwiel kwam. Ik had overal bulten, bloed en schrammen. Mijn vrouw zegt dat ik door die klap op het wegdek veranderd ben. Het zal wel. Ik weet het niet.

In 1995 werd ik schoonmaker bij schoonmaakbedrijf Vlietstra ook hier in Leeuwarden. Hier heb ik ook mijn SVS schoonmaakdiploma behaald. Ik heb hier bijna 3 jaar gewerkt. Ik maakte de bibliotheek van "de Bouhof" (nu Noordelijke Hogeschool Leeuwarden) schoon. Een bibliotheek blijft altijd stoffig ook al maak je de hele dag schoon. Wat wil je ook met talloze stellingen gevuld met boeken, boeken en nog eens boeken. Ik nam vaak mijn walkman mee om die vroege uurtjes toch wat aangenamer te maken.

Eind 1998 ging ik aan de slag als beveiliger bij verzorgingstehuis Huize Sint Jozef. Dit was een mooie periode van 7,5 jaar die echter eindigde als een nachtmerrie. Er waren wel nachten bij dat ik tot in de kleine uurtjes ging biljarten met een bewoner van Huize Sint Jozef. Meneer Rodenburg bleef er speciaal voor op. Een echte fanatiekeling. Nu nog steeds zoek ik heel soms wel eens enkele bewoners van Huize Sint Jozef op, maar dat worden er logischerwijs wel steeds minder nu de jaren vorderen.

In het jaar 2000 heb ik mijn beveiligingsdiploma "Algemeen Beveiligingsmedewerker" behaald. En in 2005 werden we overgeplaatst naar Franeker. Ik zat daar in de meldkamer. We kwamen vanuit de hemel in de hel terecht, want zo voelde het echt. Dit nieuwe bedrijf Stichting Toezicht en Beveiliging (STB) was vanaf de eerste dag gedoemd te mislukken en dat gebeurde dus ook na een jaar. De bazin (Inge) maakte de goede werksfeer hier totaal onmogelijk. Achteraf hebben we te horen gekregen dat dit van hogerhand moest, maar ook dat wisten we allemaal allang, want dat voelde je wel aan met je gezonde verstand.

In 2000 zijn we gaan samenwonen en hebben we een leuk huis gekocht hier in Leeuwarden in een volksbuurt (van Asbeckstraat). In 2000 kreeg mijn vrouw ook werk en ze werkt hier nog steeds. Ze werkt met veel plezier als thuiszorg medewerker bij het Friese Land.

We zorgden in deze periode ook voor onze buurman B.G. Ter Haar die naast ons woonde in de van Asbeckstraat. Hij kwam er toen ook alleen voor te staan omdat zijn vrouw overleed. We brachten hem vaak eten en deelden lief en leed. Toen hij in 2012 in verzorgingshuis Parkhove terechtkwam vanwege de gevolgen van rek uit de longen werd het contact ineens niet meer gewaardeerd. Ik kwam regelmatig langs maar op een keer waardeerde hij het niet meer dat ik kwam. Ik werd gewoon weggestuurd. Een paar maanden later overleed hij. Ik snap nog nooit waarom hij ineens zo deed. Wellicht het ziektebeeld?

In die eerste mooie jaren (nog in St. Jozef) is onze eerste zoon Justin in 2002 geboren. Justin schrijf hier heel soms ook wel eens stukjes. Hij heeft een passie gedeeld met papa. Toch leuk. En meneer heeft zelfs een DJ tafel bij elkaar gespaard en al zijn eerste cd vol gemixt.

In 2005 is onze dochter Chantal geboren. Ze is nu bijna 8 jaar en ze is een parel van een dochter. Ze heeft maanden gespaard voor een hondje en had al meer dan 200 euro bij elkaar gespaard. Wij hebben de andere helft van het bedrag erbij gedaan en hebben een chihuahua-pup voor haar gekocht. Dit was haar grootste wens. Een groter cadeau had ze niet kunnen krijgen. Ze noemt haar hondje Parel.

In 2006 ben ik even meteropnemer geweest en heb ik 3 maanden gewerkt als schoonmaker in zwembad de Trije in Stiens. Dit was werk via het uitzendbureau.

De eerste helft van 2007 heb ik gewerkt bij de Stichting Kinderopvang en dit keer als huismeester bij de locatie de Klimop in Bilgaard (wijk van Leeuwarden). Naast schoonmaken deed ik hier ook klusjes. Het was leuk met de kits hier maar ik kon hier niet echt aarden tussen al die dames en na een half jaar hield ik het hier dan ook voor gezien.

Via uitzendbureau Start ben ik uiteindelijk bij de post terechtgekomen (eind 2006). Vroeger had ik al vaker gesolliciteerd bij de post. Mijn opa was vroeger ook postbode in zo'n mooi pak met een zwarte pet. Het leken wel polities. Opa was altijd mijn voorbeeld. Het eerste half jaar mocht ik ook post sorteren op de locatie Pallasweg hier in Leeuwarden en dat ging me goed af. Daarna ging ik post bestellen, al heb ik ook nog heel lang maandag mijn post mogen sorteren (tot begin 2013) op de Pallasweg in Leeuwarden. Dit filiaal zit nu bij de Celsiusweg in. Bij de post zit ook de beste baas die ik ooit heb gehad, namelijk Albert Klooster. Een geweldige man. Door de bezuinigingen bij de post zou hij eerst ook worden ontslagen maar hij is gelukkig behouden gebleven bij de post, althans in ieder geval voorlopig.

In 2007 zijn we ook getrouwd, maar dit zien we slechts als een formaliteit. In sommige situaties kan dat namelijk handig zijn, maar we kennen elkaar dus al vanaf 1992.

In 2004 hebben we onze huidige woning gekocht in Camminghaburen (wijk van Leeuwarden). Het is een heerlijke rustige wijk met naast veel kinderen ook veel groen en water. Hier komen we echt tot rust na ons werk. Het voelt elke keer wel vakantie als we terugkomen van ons werk.

Eind 2007 kwam ik dus dienst bij TNT Post wat nu PostNL is. Ik heb als postbode, of beter gezegd als postbezorger haast alle wijken van Leeuwarden wel eens gezien, en Leeuwarden is niet bepaald een kleine stad. Sinds 2008 loop ik in mijn huidige wijk hier in Camminghaburen (8926P). Ik hoop nog vele jaren met veel plezier mijn post te kunnen bestellen. Die vrijheid in combinatie met het contact met de klant of de mensen op straat is geweldig.

In 2010 is onze jongste zoon Thomas geboren. Het is een echte wildebras en vindt het heerlijk om naar "Gool" (school) te gaan. Ook is hij gek op treinen van (hoe kan het ook anders) Thomas de trein. Alles is momenteel nee, nee en nog eens nee maar als hij op de trap belandt (strafplekje) dan is hij al snel voor rede vatbaar. Gelukkig maar. Het is hier soms net een inloophuis met al die kinderen want ze nemen vaak ook vriendjes mee naar huis. Het is druk maar altijd gezellig met die kinderen. Ik ga ook vaak met ze voetballen en andere leuke spelletjes doen. Ik denk dat dat komt omdat ik onbewust mijn jeugd in bepaalde mate nog over wil doen, want in mijn jeugd was helaas bijna alleen maar ellende en onzekerheid. De buurmannen in de straat fronsen weleens hun wenkbrauwen dat ik weer buiten met de kinderen spelletjes ga doen. Nou, dan maar!

Mijn gezin zou ik echt voor geen goud willen missen want we hebben zo'n fijne tijd met elkaar.

Ook hebben we leuke buren in de straat zoals Jeroen Vermaazen (vriend Justin) en zijn ouders Johan en Gerda Hekkema. We drinken wel eens een bakje leut bij elkaar. Ook wonen onze vrienden in de buurt zoals Toni Gordijn en zijn familie en buurvrouw Danielle plus aanhang.

Naast de vele klussen in en om het huis ga ik samen met mijn zoon Justin (en soms ook Jeroen, Stan, Marcel en/of Ernst samen met zijn broer en vader) vaak naar de thuiswedstrijden van voetbalclub SC Cambuur. Hier is altijd een prachtige sfeer van zo'n heerlijke fanatieke volksclub. Nu alleen nog afwachten wanneer het nieuwe stadion er komt en vooral waar. De vrouw van mijn vader leidt hier de kidsclub Cambuur. Mijn kinderen en soms ook vriendjes en vriendinnetjes zijn hier ook wel eens te vinden. Zo mogen ze soms ook gratis naar een wedstrijd van Cambuur. Ik ben altijd rustig behalve bij een wedstrijd van onze plaatselijke trots. Op de wedstrijddag wordt ik onrustiger naarmate de wedstrijd dichterbij komt.

Met mijn vader plus aanhang heb ik nu goed contact en het contact met mijn moeder is gelukkig in 2005 ook weer hersteld. Mijn moeder is indertijd gelukkig hertrouwd. We zien er altijd naar uit (de kinderen helemaal) om haar een keer in de zoveel tijd op te zoeken in een leuk en gezellig klein huisje midden in de bossen in Anholt, Drenthe. We zagen elkaar voor het eerst weer na al die jaren en we hebben nooit meer een woord gesproken over die conflicten van vroeger. Dat is totaal onbelangrijk geworden. Gelukkig maar, want je moet elke dag koesteren want het kan zomaar de laatste zijn. Ik kan nu heel goed met mijn moeder over van alles en nog wat praten. Onze band is hechter dan ooit tevoren. Ze hebben momenteel plannen om op termijn weer terug te verhuizen naar Leeuwarden maar dan moet hun (vakantie)huis eerst nog wel verkocht en dat is in deze tijd nog niet zo eenvoudig.