.png)
Zeepaardjes zijn zeenaaldachtigen en het lijkt wel een onderwater-paardje te zijn, omdat hun hoofd op dat van een paard lijkt. Ze hebben meestal een licht- of halfbruine kleur met witte vlekken., maar je ziet ze niet vaak omdat ze een schutkleur hebben. Ze zwemmen rechtop en zijn daarom ook helemaal niet snel in het water. En om dan ook niet te veel hoeven te zwemmen deinst hij mee met de stroming van de zee of oceaan. En om toch wat controle te kunnen houden over de snelheid kunnen ze met hun staart stengels van een waterplant vastgrijpen en zo kunnen ze tijdens sterke stroming tevens op zoek naar voedsel. Ook kunnen ze van kleur veranderen.
Wereldwijd komen er zo'n 35 soorten zeepaardjes voor, maar veel soorten worden met uitsterven bedreigd. Ze kunnen namelijk niet snel zwemmen en zijn zo een makkelijke prooi, ook voor de mens. Er worden jaarlijks nog steeds ruim 20 miljoen gevangen om opgezet te dienen als souvenir, worden in aquariums gezet, dienen in Azië vaak als medicijn tegen astma of worden opgegeten. Ze zijn ook gevoelig voor stormen, want ze kunnen relatief snel uitgeput raken en van hun leefomgeving afdrijven. Ze hebben namelijk geen grote sterke vinnen om tegen de stroming in te zwemmen. Afhankelijk van de soort kunnen ze in grootte variëren van 2,5 centimeter tot zo'n 25 centimeter. De kleinste van het stel is niet groter dan een knikker en dat is het dwergzeepaardje (afbeelding hieronder) met een zeer bescheiden lengte van ongeveer 16 millimeter. Het dwergzeepaardje komt alleen voor in de Golf van Mexico.
De grootste van het stel is het 25 centimeter lange Maleisisch zeepaardje en komt voor in de Indische Oceaan. Het grootste verschil tussen zeepaardjes en vissen is dat zeepaardjes geen schubben hebben. Zijn hele lijf is bedekt met beenplaatjes of platte botjes en daarom voelen ze aan de buitenkant ook hard aan, alhoewel er wel huid over de beenplaatjes heen zit. Deze beenplaatjes zijn gegroepeerd in ringen en geven het zeepaardje zijn stevigheid, maar zorgt er wel voor dat ze niet zo beweeglijk zijn. Zeepaardjes kunnen de kleur van de waterplanten aannemen waartussen ze zich vaak schuil houden. Zijn ogen draaien net als een kameleon onafhankelijk van elkaar.
Zeepaardjes lijken altijd honger te hebben, want ze zijn heel vaak op zoek naar voedsel. Als er een kleine prooi voorbij zwemt zoals een klein visje, dan zuigt hij zijn maaltje razendsnel naar binnen omdat ze geen tanden hebben. Ze eten prooien als kreeftjes, garnalen, kleine visjes, vislarfjes en plankton, maar ze gaan niet actief op jacht maar wachten gewoon tot er een prooi voorbij zwemt.
Je kunt zeepaardjes spotten in kustwateren in het Indo-Australisch gebied en voor de Atlantische kust van Europa, Noord-Amerika en Afrika. De helft van alle soorten zeepaardjes leeft echter in de zeeën rondom Australië. Maar veel mensen weten niet dat er ook twee soorten zeepaardjes in Nederland voorkomen, namelijk Kortsnuitzeepaardjes (afbeelding hieronder) en Langsnuitzeepaardjes. Ze worden namelijk steeds noordelijker waargenomen en dat is waarschijnlijk het gevolg van de opwarming van de aarde. Hier in Nederland worden zeepaardjes vooral gespot in de Oosterschelde (Zeeland).
Geloof het of niet, maar het mannetje krijgt de jongen. Hij heeft namelijk een broedbuidel waar het vrouwtje haar eieren in legt, meestal zo'n 200 eieren. Na 14 tot 28 dagen zullen de zeepaardjes een voor een de zee in zwemmen en moeten zich dan alleen al zien te redden. Het mannetje en vrouwtje blijven hun hele leven elkaar trouw (solitair). In tropische wateren wordt er bij volle maan gedurende het hele jaar gepaard en in koelere wateren alleen in de lente en in de zomer.
Zeepaardjes zitten het liefst in ondiep zeewater tussen het zeewier en zeegras, waarbij hun kop dient als een soort van stuur. Als hun kop naar rechts gaat, gaan ze naar rechts en omgekeerd. Ze hebben een stevige rugvin en gaat zo'n 35 keer per seconde heen en weer. Als hun rugvin beschadigd raakt, dan herstellen ze zich uitzonderlijk snel.