.png)
Het gordeldier leeft grotendeels in Midden- en Zuid-Amerika en leeft in bossen, velden en open vlaktes en komt soms ook in de buurt van de mens. Dit zoogdier behoort tot de familie van de tandarmen en worden ook wel armadillen genoemd . Er zijn 21 levende soorten in 8 geslachten. Het negenband gordeldier is de enige die in Noord-Amerika voorkomt, in het zuidoosten van de Verenigde Staten en komt van alle gordeldieren nog het meest voor. De andere soorten gordeldieren zijn soms zelfs bedreigd in hun voortbestaan. De kleinste is de gordelmol en de grootste is het reuzengordeldier, maar we gaan in dit artikel specifiek door met het negenband gordeldier.
Het negenband gordeldier kan 15 jaar oud worden en ze eten voornamelijk ongewervelde dieren zoals insecten, zaden, vruchten, wortels, paddenstoelen, eieren maar ook aas. Ze zijn ook dol op mieren en leven vaak in de buurt van een termietenheuvel en/of mierenhoop. Soms eten ze ook gewervelde dieren zoals vogels. Een negenbandig gordeldier heeft, hoe kan het ook anders, vaak 9 gordels, maar soms kunnen het er ook 7, 8, 10 of 11 zijn. Deze verschillende kleinere schilden schuiven over elkaar heen en is een heel stevig leerachtig pantser. Ze worden tot 60 centimeter lang en tot zo'n 6,5 kilo zwaar. Gordeldieren hebben scherpe klauwen, korte poten en een lange staart die ook wordt beschermd door een serie ringvormige platen.
In de Verenigde Staten worden ze helaas vaak doodgereden en dat komt mede omdat ze nogal eigenaardig reageren als er een auto nadert. Dan springen ze namelijk in de lucht en als ze niet worden geraakt door de wielen slaan ze vaak te pletter tegen een auto.
Als er in de natuur gevaar dreigt dan kunnen ze zich razendsnel ingraven in het zand of een hol invluchten. Normaal gesproken behoren gordeldieren niet tot de snelsten, maar toch kunnen ze verrassend snel rennen. Bij dreigend gevaar kunnen ze zich ook oprollen als een bal.
Het negenbandig gordeldier heeft een ongebruikelijk voortplantingssysteem, want ze kunnen eeneiige tweelingen of vierlingen voortbrengen. Deze jongen dragen dan precies dezelfde genetische informatie met zich mee. Dit is precies de reden waarom de wetenschap zo in deze dieren is geïnteresseerd, omdat er zo vergelijkingen tussen constante factoren kunnen worden bekeken. Denk hierbij aan bijvoorbeeld gedragsonderzoeken of medicinale onderzoeken.
De draagtijd is ongeveer 120 dagen, maar de totale periode tussen de paring en de geboorte is ongeveer 300 dagen. Dat komt omdat de bevruchting niet meteen na de paring plaatsvindt. De eicel wordt in november of december bevrucht. Deze gaat zich delen, maar op een bepaald moment splitst het zich in tweeën of vieren. Deze jongen zijn altijd genetisch identiek en dus ook van hetzelfde geslacht.