.png)
Beerdiertjes worden ook wel mosbeertjes of waterberen genoemd en ze kunnen leven in zeewater, brak water, zoet water, maar ze geven toch de voorkeur aan een stukje mos als het maar wat vochtig is. Daarom worden ze soms ook mosbeertjes genoemd. En als het mos uitdroogt dan kunnen ze toch overleven door te verschrompelen tot een soort van zak en ze bevatten dan nog maar 3% water. Ook wordt hun complete stofwisseling helemaal stopgezet. Hun poten lijken dan ook helemaal verdwenen te zijn. Als het weer vochtig of nat wordt dan zijn ze binnen enkele uren weer actief en hun poten zijn dan ook weer zichtbaar.
Beerdiertjes die op land leven zijn iets groter dan hun soortgenoten in het water en zijn ongeveer 1 millimeter groot. Er komen meer dan 1150 soorten beerdiertjes voor hier op aarde en ze bezitten allemaal weer andere eigenschappen. Ze hebben op hun kop twee scherpe stiletto's die hun helpen bij het jagen, hebben een rond lichaam en ze hebben klauwen of andere soorten aanhangsels aan hun pootjes om te jagen op rondwormen, protozoa en raderdiertjes. De meeste beerdiertjes zijn dan ook carnivoren en de andere soorten beerdiertjes zijn omnivoren. Ze zijn erg klein, maar ze hebben wel een mond, ogen, poten en een spijsvertering. Ze planten zich voort via eieren al komen er bij bepaalde soorten beerdiertjes geen mannetjes voor en zijn de vrouwtjes parthenogenetisch.
Beerdiertjes leven al zo'n 500 miljoen jaar hier op aarde, maar toch is er nog maar weinig bekend over deze kleine diertjes. Maar wat we wel weten is dat deze kleine diertjes unieke eigenschappen bezitten om te leven op de toppen van de hoogste bergen tot op grote diepte in de zee en van de evenaar tot op de polen. Ze zijn dan ook vrijwel onverwoestbaar, want ze kunnen zelfs jarenlang zonder voedsel en water. Ook overleven ze straling in de ruimte en in vacuüm. En geloof het of niet, maar ze kunnen in een soort van schijndode staat (cryprtiose) temperaturen overleven ver onder het vriespunt. Ze zijn zo ontzettend taai dat ze dus in zekere zin kunnen herrijzen uit de dood, want het is al gelukt om een bevroren beerdiertje na 30 jaar weer tot leven te wekken.
Uit nieuw onderzoek is gebleken dat hun DNA genetisch het meest overeenkomt met dat van een rondworm. Bovendien is er onderzocht hoe een beerdiertje de nadelige gevolgen van uitdroging het hoofd kan bieden, want ze drogen nooit uit. Er is ontdekt dat er eiwitten worden vervangen die het beerdiertje kwijtraakt tijdens de uitdroging. Deze eiwitten kunnen hun microscopische structuur handhaven tot er weer water voorhanden is. Ook zijn er eiwitten ontdekt die het DNA van beerdiertjes lijkt te beschermen, maar hoe dat kan is nog niet helemaal duidelijk. Het is wel een mogelijke verklaring voor het feit dat beerdiertjes ongevoelig zijn voor straling. Een ding is echter zeker, beerdiertjes zijn door hun enorme overlevingsvermogen de meest veerkrachtige of minst uitroeibare dieren hier op aarde.