.png)
Een glasaal is ongeveer 7 centimeter lang en zijn maar 0,3 gram zwaar. Ze heten zo omdat ze van glas lijken te zijn gemaakt. Doordat ze doorzichtig zijn kun je goed hun hart en de complete bloedbaan naar hun staart zien. Glasaaltjes zijn zo'n twee jaar onderweg van de Sargossozee naar de Europese kust. Als de glasaal in zoet water terechtkomt dan krijgen ze pigment en zal groen/grijs kleuren. Glasalen worden vooral gegeten in Baskenland (Zuid-Frankrijk en Noord-Spanje) en wordt daar gezien als delicatesse. Een glasaal is een vroeg levensstadium van een aal waarin deze de vorm van een aal zal aannemen.
Een glasaal is een babypaling en komt overal in Europa voor, ook in de Nederlandse wateren. Het ging heel lang slecht met de glasaal, maar het lijkt nu weer de goede kant op te gaan met de stand van deze aal. De enorme hoeveelheden glasaal die in Europa worden aangetroffen is natuurlijk goed nieuws te noemen voor de palingsector. Het Duurzaam Paling Fonds lijkt dan ook zijn vruchten af te werpen. Dat betekent dat er een goede glasaalintrek is richting het Noorden van Europa. De afgelopen tien jaar zijn er niet zoveel jonge palingen geweest, al is het nog niet terug te zien in de officiële wetenschappelijke rapportages. Dat komt omdat de meetmethodes en meetlocaties onveranderd zijn gebleven en misschien moet dat worden herzien, want het staat als een paal boven water dat er een duidelijke verbetering in de vangsthoeveelheden te zien is.
Er is meer glasaal dan pak hem beet tien jaar geleden. Ga 's nachts met je zaklamp naar een van de zeesluizen hier in Nederland en je zult zien dat het krioelt van de glasaal. Hoe dat precies komt blijft vooralsnog een mysterie, maar het is voor de vissers niet langer een hele opgave om hun jaarlijkse quotum te halen. Op basis van een EU-verordening moet echter twee derde deel van het quotum dat glasaalvissers mogen vangen gebruikt worden voor herbevolking van de Europese binnenwateren.
Maar de intrek van glasaal langs de Nederlandse kust blijft dramatisch, zelfs nog lager dan in 2015. De glasaal dreigt in de binnenwateren uit te sterven, tenminste als er niks verandert. De oorzaken zijn verontreiniging, achteruitgang van het leefgebied, de visserij, zwemblaasparasiet en sterfte door gemalen en waterkracht. Het is daarom nog steeds onverantwoord dat er paling wordt meegenomen en daarom blijft de terugzetplicht van kracht.
Zo worden er nu in Frankrijk vistrappen gemaakt waardoor de glasaaltjes vanuit de zee zelfstandig het zoete water in het binnenland kunnen bereiken. Het biedt tevens de mogelijkheid om de intrek van deze jonge palingen te volgen. Er wordt hier in Nederland ook nagedacht over vispassages die het de glasaaltjes ook hier makkelijker moet maken om de binnenwateren te bereiken, want onze kust is nog steeds vrijwel volledig afgesloten van het binnenwater, daar waar de glasaaltjes willen opgroeien.
De jonge paling weet wel op steeds meer plekken van zout naar zoet water te trekken. Het aantal vispassages is in Nederland inmiddels ruimschoots de 700 gepasseerd. De zeesluizen staan ook langer open en beroepsvissers helpen paairijpe schieralen "over de dijk" weer terug naar de zee. En de reproductie van (glas)aal in gevangenschap bevindt zich eveneens in een beslissende fase. De gerookte paling lijkt dus te zijn behouden als culinaire lekkernij en dat is een hele geruststelling te noemen, maar voorlopig blijven ze wel internationaal beschermd. Consumptie van paling is wel geoorloofd, terwijl voor de soort tegelijkertijd versneld herstelmaatregelen van kracht zijn.