.png)
Bidsprinkhanen (wetenschappelijke naam Mantodea), niet te verwarren met gewone sprinkhanen, leven meestal is tropische gebieden, maar sommige soorten zijn ook te vinden in gematigde streken. De Europese bidsprinkhaan (Mantis regiliosa) komt in kleine populaties in België voor. Behalve in Europa komen ze ook voor in het noordelijke deel van Afrika, Noord Amerika en de Filipijnen. In de hele wereld zijn zo'n 3200 verschillende soorten bidsprinkhanen te vinden en ze zijn familie van de kakkerlak. De grootste soort wordt wel 25 centimeter lang. Ze zijn er in verschillende kleuren, groen en bruin met verschillende tinten, maar dat is afhankelijk van de natuurlijke omgeving waarin ze zich bevinden. Bidsprinkhanen zijn fascinerende dieren met zijn bizarre lichaamsvorm en draaibare kop. Hun kop kan 180 graden draaien. Dit mooie insect is ongevaarlijk voor de mens. Als hij op zoek is naar een prooi dan houdt hij zijn voorste poten gevouwen en dan is het net alsof hij bidt. Hier heeft hij dan ook zijn naam aan te danken. Bidsprinkhanen zijn dus carnivoren die hun prooi vangen met hun voorpoten. Bij de ene soort zijn deze vangpoten wel beter ontwikkeld dan bij de ander.
Bidsprinkhanen leven voornamelijk van insecten, maar ze zijn zelfs in staat om vogels te vangen zoals kolibries en kleine karekieten en op te eten. Ze jagen voornamelijk op zicht en vallen amper op tussen de lage vegetatie en het gras. In deze omgeving zijn ze goed gecamoufleerd en vallen ze niet snel op. Als een bidsprinkhaan een slachtoffer te pakken heeft dan begint hij meteen te eten. Een bidsprinkhaan is in staat om in de lucht prooien te vangen en kan met zijn voorpoten dus heel snel toeslaan, maar hij kan niet springen. Ze staan bekend als behoorlijk vraatzuchtig en kannibalistisch en ze nemen ook vaak prooien te grazen die groter zijn dan zijzelf. Een bidsprinkhaan heeft ook natuurlijke vijanden. De meest voornamelijke vijanden zijn hagedissen, vogels en vleermuizen. Ze lopen al zo'n 65 miljoen jaar rond hier op aarde. De mannetjes worden minder oud dan de vrouwtjes en leven maar enkele weken.
Het zijn solitaire insecten, behalve in het broedseizoen als ze op zoek gaan naar een partner om te paren. Mannetjes vechten dan soms ook met elkaar. Vrouwtjes zijn groter dan mannetjes en soms komt het voor dat ze na de paring het mannetje opeten. Jonge bidsprinkhanen vervellen regelmatig omdat ze dan niet meer in hun jasje passen. Dat vervellen gaat door totdat ze volwassen zijn geworden. Dit verschijnsel wordt nimfstadia genoemd.
Vrouwtjes en mannetjes kun je van elkaar onderscheiden door het aantal segmenten op hun lijf. Vrouwtjes bestaan uit 6 of 7 segmenten en mannetjes hebben 8 segmenten. Mannetjes hebben vaak ook dikkere voelsprieten, zijn vaak smaller en dunner en hebben iets langere vleugels die reiken tot ver over het achterlijf (1 centimeter).
In Amerika leeft een bidsprinkhaan die eenslachtig is. Deze vrouwtjes kunnen eitjes leggen zonder dat er een mannetje bijkomt.
Niet-vliegende bidsprinkhanen zijn compleet doof. Bidsprinkhanen die wel kunnen vliegen hebben een oor om de hoge tonen van een vleermuis te kunnen horen zodat ze niet gepakt worden.