.png)
De papegaaiduiker is een fraaie opvallende vogel en aan zijn uiterlijk is hij gemakkelijk te herkennen aan zijn zwart-witte verenkleed, een opvallende snavel die felgekleurd is tijdens de broedperiode en feloranje poten. Deze bijzondere vogels worden dan ook wel de clowns onder de zeevogels genoemd. Andere benamingen voor de papegaaiduiker zijn puffin (Engels), Fratercula arctica (wetenschappelijke naam) of lundy. Lundy is een eilandje in het kanaal van Bristol en heeft de papegaaiduiker zelfs tot nationaal symbool uitgeroepen. Zelfs munten en postzegels hebben hier een waarde die wordt uitgedrukt in "puffin".
Er zijn meerdere soorten papegaaiduikers, maar de bekendste soort is de Atlantische papegaaiduiker. Ze worden ongeveer 30 centimeter groot en hebben een gewicht van minder dan 1 kilo. Deze opmerkelijke vogel broedt op rotseilanden in de Atlantische Oceaan. Een papegaaiduiker doet een beetje pinguïnachtig aan. Zijn felgekleurde snavel heeft rode, gele en blauwgrijze lijnen en ze kunnen wel 30 jaar oud worden.
Het zijn zeedieren en komen eigenlijk alleen maar aan land om te broeden. Na vier tot vijf jaar zijn ze geslachtsrijp en de vrouwtjes leggen maar een ei. De mannetjes bouwen het nest en na 39 tot 43 dagen zal het grijs-gele ei uitkomen. Het kuiken zal een tot twee maanden vis (veelal lodde een soort spiering) worden gevoerd, totdat het tot slot aan zijn lot wordt overgelaten. In de komende nacht vertrekken de jongen dan richting de oceaan en springen dan van de rotsen in het water.
Buiten de nestomgeving maakt de papegaaiduiker geen geluid. Ze produceren vanuit hun nesthol lang aanhoudende knorrende klagende sirene-achtige geluiden.
Ze kunnen niet heel goed vliegen, maar toch kunnen ze snelheden bereiken van 65 kilometer per uur. Ze lijken maar wat hysterisch met hun vleugels heen en weer te klapperen, maar toch kunnen ze zich goed redden door 300 tot 400 keer per minuut met hun vleugels te slaan. Papegaaiduikers kunnen echter beter zwemmen en duiken dan vliegen. Ze hebben dan ook vrij korte vleugels die gedurende de evolutie zijn aangepast om hiermee goed te kunnen zwemmen. Als ze al vliegen dan vliegen ze vaak vrij laag boven het water.
Ze kunnen tot wel 70 meter diep duiken tijdens hun zoektocht naar vis en ze kunnen zo'n 30 seconden onder water blijven. Onder water lijken ze bijna te vliegen omdat ze met hun vleugels sturen en hun poten gebruiken ze als roer. Als ze een lekker visje voorbij zien komen dan spreiden ze hun poten om af te remmen. Ze zijn erg handig in het vangen van visjes, want ze kunnen vele vissen tegelijkertijd vasthouden. De binnenkant van hun snavel zit vol met weerhaakjes waar de gevangen visjes tegenaan worden gedrukt. Op deze manier kunnen ze de al gevangen visjes vasthouden en toch verder jagen. Meestal eten ze kleine visjes, maar ze eten ook wel schaaldieren, kreeftjes en wormen. Ze vissen wel 5 tot 10 keer per dag.
Hij voelt zich echt thuis op de volle zee, maar in het paarseizoen zoekt hij de Noordatlantische rotseilanden op om te gaan paren. Ongeveer 60% van de totale populatie leeft in de wateren rondom IJsland en ze staan ook symbool voor dit land en met recht want het zijn prachtige fascinerende zeevogels.
Door met name vervuiling en verandering van de temperatuur in de golfstromen gaat het niet zo goed met de stand van de papegaaiduikers. Het vlees van de papegaaiduiker alsmede de eieren zijn een delicatesse in de IJslandse keuken. Tot voor kort waren deze prachtige zeevogels talrijk aanwezig, maar het aantal (puffin)kuikens dat wordt geboren is de laatste jaren behoorlijk afgenomen, al is er wel enig herstel zichtbaar.