.png)
In de herfstvakantie zijn we met ons gezin een dagje met de trein naar Amsterdam geweest. We gaan niet vaak met de trein, maar lekker ontspannen en comfortabel in de trein zitten kan toch best wel prettig zijn, maar dan moet dat wel kunnen. Onze kinderen wilden ook graag weer eens met de trein, maar het werd een dag om nooit te vergeten.
We hadden dagkaarten voor 14,50 Euro bij Kruidvat opgehaald. Toch niet duur als je een hele dag kunt reizen. Maar je betaalt wel voor je stoel, maar op die stoel hebben wij geen van allen vrijwel niet gezeten, behalve toen we station Leeuwarden naderden en dat is het eindstation. Het was vrijwel iedere keer vechten voor een plekje vlakbij de ingang. Onze kinderen konden we ook vrijwel niet in het zicht houden.
In Amsterdam zelf hebben we het ook nog nooit zo druk meegemaakt. Wat een hectiek. Toen we na een bewogen dag, waar we naast de Kalverstraat, het Damrak en zelfs de Albert Cuyp markt hadden bezocht weer naar de trein toeliepen, zei de conducteur dat we maar moesten wachten op de volgende trein, want de trein zat overvol en de volgende trein zou pas over een half uur komen. Ik weet wel dat de NS momenteel kampt met een tekort aan materieel, maar dit?
Ondertussen stopte er na ongeveer een kwartier een lege trein bij perron 10B. Iedereen die de trein had gemist, waaronder wij, gingen bij de ingang van deze trein staan in de veronderstelling dat dit wellicht een extra trein zou zijn. De deuren bleven echter gesloten en reed na een paar minuten met gedoofde lichten weg richting Leeuwarden. Iedereen bleef verbouwereerd staan. Ondertussen moest een kind van ons nodig plassen en er was maar een toilet in de buurt, met zo'n 50 wachtenden in de rij en ons contante geld was op. Daar sta je dan met je goede gedrag.
Gelukkig kwam na een half uur eindelijk onze trein aan op het perron. Door deze vertraging sloot de trein ook niet meer aan op de volgende trein, want we moesten overstappen. Weer een half uur wachten, zucht... We stonden weer achteraan, want dat heb je snel met kits en een buggy. We waren weer bang om achter te moeten blijven op het perron, maar door middel van trekken en sjorren slaagden we erin om toch binnen te komen.
Gelukkig werden het toen de uren verstreken langzaamaan rustiger, dus zo ongeveer het laatste uur konden we zitten, maar we hadden een dag later nog last van onze spieren, omdat we in de meest onhandige houdingen stonden en zaten, waaronder op de trap naar boven in de dubbeldekkertrein en zelfs op het trappetje bij de toegangsdeur. We gaan vast wel weer eens met de trein, maar onze tripjes gaan voorlopig weer met onze eigen auto, die geen wachttijden kent. Wel zo comfortabel!
Trouwens, wie ben ik om te zeuren want het kan altijd erger nietwaar? Gelukkig hebben we hier niet van die Indiase taferelen waar ze op het dak gaan zitten en zelfs aan de zijkant gaan hangen. Waar zouden we zijn zonder de trein? Maar wij waren dit jaar bepaald niet de enigen die hebben geklaagd over overvolle treinen.