Bunzing (Mustela putorius)

De bunzing is een marterachtige en wordt door kenners ook wel de stinkende marter genoemd. Hij is familie van de hermelijn en de wezel. Hij komt voor in grote gedeeltes van Europa, westelijk Azië en in noordoost Afrika. Dit roofdier is groter dan de hermelijn en iets kleiner dan de steenmarter. Dit dier komt in vrijwel geheel Europa voor. Alleen in Engeland, Ierland en in het noorden van Scandinavië komt hij niet voor. Bunzingen zijn echte nachtdieren en zijn erg schuw. Daarom laat de bunzing zich ook maar heel weinig zien. Het is echter een zeer felle rover, want zo nu en dan worden zelfs kippenhokken leeggeroofd. Het is een echte vleeseter en heeft een veelzijdig menu. Behalve een lekker kippetje eet hij ook wel kikkers, muizen, eieren, konijn, mollen, regenwormen, ratten en muskusratten.

Bunzingen kunnen uitstekend zwemmen en duiken, maar ze kunnen niet klimmen. Daarom leeft hij ook in leefgebieden in de directe omgeving van water of langs de rand van bossen, want hier kan hij goede schuilplaatsen vinden. Ze kunnen ongeveer 6 jaar oud worden. Mannelijke bunzingen worden met de staart meegerekend ongeveer 60 centimeter lang en de vrouwtjes blijven wat kleiner. Ze hebben het in de natuur wel steeds moeilijker, want steeds vaker vallen er slachtoffers in het verkeer.

Ze kunnen stinken als een bunzing. Daar is geen woord van gelogen, want bij dreigend gevaar kunnen ze hun secreet wel 50 centimeter ver weg spuiten. Dit doen ze niet alleen om zich te verdedigen, maar ook om hun territorium af te kunnen bakenen.

In tegenstelling tot wat sommige mensen denken is een bunzing niet een fret. Het verschil tussen een bunzing en een fret is dat een fret in het wild (vrijwel) niet kan overleven. Een fret (Mustela putorius furo) is dan ook een gedomesticeerde ondersoort van de bunzing. Weliswaar is een fret ook een marterachtige, maar ze worden alleen gehouden als gezelschapsdier. Fretten worden soms ook gehouden voor de jacht en dat wordt in de volksmond fretteren genoemd. Soms ontsnappen er weleens fretten en worden dan weleens waargenomen in de natuur, maar ze kunnen hier dus niet overleven. Een bunzing heeft een wildkleur. Fretten kunnen behalve een wildkleur ook in de kleuren albino (wit met rode ogen) en sandy (lichtbruine poten en staart) voorkomen. Hieronder ziet u een afbeelding van een fret.

Bunzingen paren in het voorjaar tussen maart en mei. De draagtijd is ongeveer 42 dagen en na de dracht komen de jongen een voor een ter wereld. Meestal krijgen ze vier tot acht jongen. De jongen hebben eerst nog een witte vacht, maar nu verloop van tijd zal dit donkerder worden. Eerst zijn ze blind, maar na zo'n drie weken gaan de ogen open en dan gaan ze ook vlees eten. Na ongeveer drie maanden zullen ze hun eigen weg gaan.