.png)
De bever is naast de capibara het grootste knaagdier van Europa en kan 80 tot 120 centimeter lang worden. Verder komen ze ook nog voor in delen van Azië en Amerika (Amerikaanse bever). Ze kunnen wel 20 tot 30 kilo zwaar zijn. In Nederland kwamen ze in het wild niet meer voor, tot er in 1988 weer bevers zijn uitgezet in de Biesbosch en in de Gelderse Poort. Het gaat maar om relatief kleine aantallen maar het lijkt erop dat de bever zijn plekje weer heeft veroverd in Nederland, want het aantal waarnemingen neemt langzaam maar zeker toe. Bevers komen op natuurlijke wijze ook voor in het stroomgebied van de rivier de Elbe in Duitsland en in Zuid-Noorwegen (relictpopulaties). En verder zijn ze uitgezet in Oost-Duitsland, Zwitserland, Rusland, Oostenrijk, Polen, Scandinavië en langs het stroomgebied van de Ebro in Spanje. Bevers waren in ons land tot 1988 niet meer te bewonderen, maar er werd vroeger tijdens de vastentijd dan ook veel op ze gejaagd vanwege zijn gewilde pels en onderhuidse vetlaag. Toen werden ze uitgeroeid door de mens omdat bevers gewoon als een waterdier, net als het eten van vis werd gezien. Mede ook door biotoopvernietiging was de bever in 1826 officieel in ons land uitgestorven.
Bevers moeten absoluut niet worden verward met de beverrat, want dat is een heel ander dier. Bevers besteden een groot deel van hun leven aan het bouwen van dammen en burchten in rivieren, soms zelfs met meerdere verdiepingen. Deze schuilplaats doet ook in de winter dienst, want ze houden geen winterslaap. Geloof het of niet, maar een bever knaagt zo'n 200 tot 300 bomen per jaar om en hiermee bouwen ze dus hun verblijfplaats. Ze hebben dan ook grote vlijmscherpe tanden. Deze tanden zijn bedekt met een harde laag oranje glazuur, waarmee ze in staat zijn om door alle houtsoorten heen te knagen. Op het land zijn ze niet zo snel, maar in het water zijn ze razendsnel en superbehendig. Ook kunnen ze wel 15 minuten onder water blijven. Bevers leven bij elkaar in groepen en het vrouwtje en het mannetje blijven hun hele leven bij elkaar. Een beverpaar krijgt in hun leven zo'n twee nesten waarin gemiddeld 2 tot 8 jongen zitten. De jongen zijn binnen een maand al echte waterratten maar kunnen meteen na de geboorte al zwemmen. Bevers maken eigenlijk geen geluiden al kunnen ze wel kreunende en blazende geluiden produceren. Het meest opvallende geluid dat ze maken is met het slaan van hun staart op het water als er gevaar dreigt.
Bevers zijn echte planteneters en eten onder anderen waterlelies. Ook eten ze boomschors en takken van bomen als de berk, wilg, eik en/of de kersenboom. Het vele hout wat ze eten is echter moeilijk verteerbaar en daarom eten ze ook hun eigen poep op. Op deze manier krijgen ze dan toch voldoende voedingsstoffen binnen. Ze bouwen vetreserves op in hun karakteristieke platte staart. Ze slaan met hun platte staart op het water als er gevaar dreigt. De staart dient ook als een soort van roer tijdens het zwemmen en ze kunnen goed snelheid maken in het water omdat er tussen hun tenen zwemvliezen zitten. Ze blijven tijdens het zwemmen lekker droog door hun waterdichte vacht. En om lekker schoon te blijven gebruiken ze regelmatig een speciale poetsnagel die aan hun achterpoot zit.
Bevers hebben geen absolute voorkeur voor stromend of stilstaand water. Als het water maar minimaal 50 centimeter diep is om lekker in te kunnen ravotten. En als het water niet diep genoeg is, dan worden er gewoon dammen gebouwd om alsnog de gewenste waterstand te verkrijgen. Met het bouwen van dammen kunnen bevers dan ook een grote invloed hebben op hun directe leefomgeving, soms ook voor de mens. Bevers komen veel voor in overgangsgebieden tussen water en land zoals bij rivieren en meren, langs beekjes en bij moerassen. Er moeten aan de oever echter wel bossen aanwezig zijn. Overdag slapen ze veelal en 's nachts gaan ze op pad.