.png)
Nadat ik vroeger jaren in de beveiliging heb gezeten ben ik nu al ruim 18 jaar met veel plezier postbezorger van PostNL in een vaste postwijk in Leeuwarden. Weer of geen weer, iedere dag bezorg ik met het grootste plezier. Men vindt mij altijd een vrolijke postbode, maar wat heb je eraan om met een chagrijnige kop rond te lopen? Daar is toch niks aan? Men kent mij in de wijk en vrijwel iedereen groet of is bereid tot een praatje. Daar is echt behoefte aan in deze hectisch en steeds harder wordende maatschappij. Het is een hobby van me om een enkeling die nog niet groet, toch op termijn aan het groeten te krijgen. De aanhouder wint en heel vaak krijg ik na verloop van tijd die lippen toch van elkaar. Dan is mijn missie toch geslaagd. Trouwens, wat is het voor moeite om elkaar minimaal even gedag te zeggen? Dat is voor velen tegenwoordig al te veel gevraagd, omdat ze hun smartphone belangrijker vinden of omdat ze muziek luisteren met oortjes.
Ik kan al die mensen in principe zo in mijn wijk aanwijzen die een kluizenaarsbestaan leiden en praktisch nooit buiten komen, laat staan hun buurman of buurvrouw kennen. Logisch dat je steeds vaker berichten hoort van mensen die al maanden zo niet jaren dood in huis liggen. Ik zou het wel merken in mijn wijk als de post zich zou gaan verzamelen achter de deur, want dat begint na verloop van tijd op te vallen. De computer, internet, smartphones en games hebben veel dingen makkelijker gemaakt. Alleen wordt het te makkelijk gemaakt om vooral maar niet naar buiten te gaan en dat vind ik een slechte ontwikkeling. Er is namelijk nog zoveel meer dan een virtuele wereld en dat is namelijk het echte leven.
Men komt steeds minder buiten en het wordt dan ook steeds rustiger op straat. Mensen gedragen zich steeds vaker als zombies door die smartphones. Ze moeten weer leren genieten van de ogenschijnlijk kleine dingen in het leven. Denk aan spelende kinderen in de speeltuin, vogeltjes die fluiten of het voeren van een echt gesprek zonder stoorzenders zoals een tv of smartphone. Die rustmomenten op een dag zijn onbetaalbaar, maar gebeurt nog maar zelden, want men wil altijd bereikbaar zijn, zelfs 's nachts. Daarom zijn er ook steeds meer mensen met slaapproblemen.
In al die jaren heb ik nog maar enkele klachten gehad en in bijna alle gevallen was het achteraf een fout van de concurrentie. Of het zijn bijvoorbeeld kerstkaartjes of verjaardagskaarten met een wel heel creatief adres, of een 7 die op een 9 lijkt of helemaal geen huisnummer, een verkeerde postcode en soms zelfs de verkeerde plaats. Heel veel mensen denken nog steeds dat alleen PostNL de post bezorgd. Soms praten ze zelfs nog over de PTT. Ook ben ik nog nooit ziek geweest, want het werk zit me in het hart. Ik heb wel rondgelopen met zware diarree en dat ik steeds naar huis moest om naar de wc te kunnen gaan. Ik heb in mijn wijk een "favoriete" boom in een kleine beschutte groenstrook waar ik mijn blaas leeg, als ik nodig moet, want je belt niet overal even gemakkelijk aan. Mijn opa was vroeger ook postbode met zo'n mooi zwart pak met van die koperen knopen en een mooie pet. Mijn opa is altijd mijn grote voorbeeld geweest ook al verdien je niet een topsalaris. Ik heb een contract van 16 uur, maar ik schrijf elke week een dikke plus en met het werk van mijn vrouw erbij in de thuiszorg kunnen we het financieel prima doen.
December is altijd de gezelligste maand. Ik heb in al die jaren al heel wat oliebollen, kerststollen, banketstaven, snoepjes, chocoladerepen en chocoladeletters in de handen gedrukt gekregen. Ook heb ik al heel wat enveloppen met een kerstkaartje met inhoud mogen ontvangen. Helaas worden zulke adresjes met poppen van mensen wel steeds minder, terwijl het werk toch zeker niet lichter wordt. Soms heb ik wel eens tijd om bij iemand een kopje koffie te drinken al hebben we er wel steeds minder tijd voor en dat is aan de ene kant wel jammer, want ook bij de post telt iedere minuut. Zulke momenten zijn absoluut onbetaalbaar! Er zijn bij de mensen thuis heel wat verhalen de revue gepasseerd. Denk hierbij aan sappige roddels, ruzies met de buren, erge ziektes en allerlei andere problematieken.
Tegenwoordig doen we onze administratie ook op de smartphone net als het scannen van pakketjes. Ook nemen we de pakketbezorgers werk uit handen door pakketten over te nemen en ja net als zij moeten wij dan ook naar het Retail center in de buurt om pakketten in te leveren als de mensen niet thuis zijn. Het werk van de postbezorger is mee veranderd met de tijd en is daarmee ook grilliger geworden. Altijd moet de focus er blijven, want de grote en kleine pakketten zijn ongesorteerd en dat moet gebeuren naast de bundels post waar ook altijd vele Chinese pakketjes tussen zitten. We hebben nog altijd massa's werk te doen. Ik heb zelfs het gevoel dat het drukker is geworden de laatste tijd en dan heb ik het niet alleen over december.
Vroeger zat ik ook in de voorbereiding en bestelde maandag ook de post. De maandag als bezorgdag is enkele jaren terug vervallen en dan hebben we met name op daldagen meerdere postwijken. Omdat ik altijd mijn werk goed en geconcentreerd doe, al maakt iedereen wel eens fouten, heb ik me opgewerkt als depot beheerder in de wijk hier. Ik regel het reilen en zeilen in het depot, laad de postzakken uit en controleer of er die dag niks is blijven staan en houd contact met de teamleider.
Enkele winters geleden was het zo aan het sneeuwen en ijzelen dat de wieltjes van mijn postkarretje waren vastgevroren. Toen moest ik half tillend, half rijdend de post rondbrengen. Ondanks dat je onderweg vele complimenten krijgt dat je toch bezorgd in dit hondenweer is het soms een hele toer om iedere dag die 514 brievenbussen weer gevuld te krijgen. Soms moet ik onder winterse omstandigheden ook half op straat rondlopen met mijn postkarretje omdat de stoepen haast onbegaanbaar zijn geworden door de sneeuw. Vrijwel niemand maakt zijn of haar stoepje tegenwoordig nog sneeuwvrij met een sneeuwschuiver of met zout/pekel, terwijl het toch een kleine moeite is met een groot bereik. En dan zijn er zelfs mensen die een emmer water naar buiten gooien, om wat voor reden dan ook, maar dan is het ook nog eens spekglad als het vriest. Dan heb je ook nog idioten die toeteren met de auto omdat ze er op hun manier niet langs kunnen, als je met het karretje noodgedwongen half op straat loopt. Mensen hebben zo'n kort lontje tegenwoordig en men houdt steeds minder rekening met anderen.
Ook vloog er een keer een wiel van mijn postkarretje tijdens mijn postronde. Ik dacht wat zoeft daar nou voorbij, maar dat was het wiel. Het wiel was totaal versleten en toen kreeg ik een nieuwe oranje postkar. De oude kar was rood van kleur. Ook heb ik op de fiets onderweg talloze lekke banden opgelopen. Op dat moment is dat zeker niet leuk, maar daar word je hard van zullen we maar zeggen. En zulke dingen gebeuren altijd in de verste uithoek van je wijk vreemd genoeg, zucht...
Regelmatig mag je bij iemand binnenkomen om even de handen te warmen of om even een kopje warme chocolademelk of koffie te drinken. Ook ken je vrijwel iedereen in de wijk. Ook ken je alle adressen met potentiële gevaarlijke honden, maar ook katten achter de voordeur. Mensen beginnen je al te missen als je een half uurtje later bent of een dagje vrij bent. Dan krijg je al snel de opmerking "Wat ben je laat" of "Ik dacht dat je niet meer kwam". Vooral de wat oudere mensen wachten toch min of meer op je. Eigenlijk heeft de postbode of postbezorger ook een sociale functie in de wijk en dat is belangrijker dan je denkt. Bij een oudere dame in mijn postwijk doe ik ook wel eens wat klusjes in mijn eigen tijd. Ik hoef er helemaal niks voor. Ik neem genoegen met een bakje koffie en een koek en we kletsen over van alles en nog wat. Ze is zo dankbaar en ik doe het met plezier.
Je hebt mensen die klagen bij het minste of geringste over bijvoorbeeld een klein vouwtje in de post of een minieme beschadiging. Nou, die mensen moesten maar eens een dagje meelopen wat wij allemaal meemaken, want dan piepten ze wel anders. Veel mensen weten niet eens dat hun eigen brievenbus haperingen vertoont en dat bijvoorbeeld de klep amper open wil. En denk aan overvolle te kleine brievenbussen? Dan is het een hele toer om je werk goed te kunnen doen. Denk eens aan al die folderbezorgers die een folderpakket laten uitsteken. Denk aan al die auto's die in de weg staan. Mensen parkeren hun auto liever bij hun op de stoep dan in een parkeervak aan de overkant. Mensen worden steeds luier en gemakzuchtiger en ik op de stoep slalommen met de postkarretje al moet ik regelmatig ook de weg op om allerlei obstakels te ontwijken.
Ook heb ik al heel wat vingers opengehaald tijdens het post bezorgen. Nee, ik heb het nu eens niet over agressieve honden of katten, maar over uitstekende schroefjes in de brievenbus of brievenbuskleppen die haperingen vertonen en dat zijn er meer dan je denkt. Maar denk ook eens aan oerwouden van tuinen en aan overhangende takken met van die lekkere (rozen)doorns. Vooral in de winter willen bloedende wondjes maar niet dichten en om te voorkomen dat de post onder het bloed komt te zitten heb ik ergens onderweg wel eens om een pleister gevraagd. Tegenwoordig heb ik zelf pleisters mee in mijn posttas voor ongemakken onderweg. In mijn posttas zit ook een plattegrond voor de hele wijk, een zaklamp, een mesje om de reclame los te maken, een aantal pennen om te kunnen corrigeren, herstelstickers voor de post en papieren voor pakketten die niet kunnen worden afgeleverd. Maar ik heb ook enkele tekeningen van kinderen in mijn wijk in mijn posttas zitten. Ik bewaar ze allemaal. Hoe verweerd ook na al die jaren, ik blijf ze bewaren! Leuk toch! Kinderen tot een jaar of 10 komen vaak bij je voor een praatje of een lolletje, of natuurlijk voor elastiekjes. Heel soms trap ik zelfs even een paar minuten een balletje mee op straat. Het is leuk om vrijwel iedereen in de wijk te kennen.
Er reed eens een vrouw achteruit met haar auto over de stoep en reed mijn postkar aan. Hun parkeerplaats zit naast de deur en je moet over de stoep rijden om op de openbare weg te kunnen komen. Een buurman stelde een vraag aan me en mijn kar stond een huis verder. De postkar stond na deze schuiver ineens op straat en de auto had rechtsachter lichte schade. Ik moest samen met mijn baas naar haar toe om bij haar het schadeformulier in te vullen, maar vanzelfsprekend werd ik in het gelijk gesteld, al is ze er nog tot op de dag van vandaag van overtuigd dat zij gelijk heeft. En dan is zo'n vrouw ook nog eens chauffeur in een taxibus. Waar moet ik anders lopen? Zij moest uitkijken, trouwens als het een kind was geweest piepte ze wel anders. Achteruitrijdend verkeer krijgt dan altijd de schuld bij een aanrijding! Ook maakte ik een keer mee dat een vrouw vloekend en scheldend voor haar deur stond, maar ze kon er niet in. De man des huizes was vreemd gegaan en ze waren in een echtscheiding verwikkeld. Hij had, toen ze aan het werk was, snel een ander slot op de voordeur laten zetten. Deze vrouw was logischerwijs helemaal over haar toeren. Ze wonen nu apart van elkaar nog steeds in de wijk en hun twee kinderen lopen steeds van het ene naar het andere adres. Ik zie die kinderen zoals zo vaak met vechtscheidingen echt gebukt gaan onder dit hele gebeuren. Zo zit er achter praktisch iedere deur wel leed verborgen. Ik heb ook wel vechtpartijen met deurwaarders meegemaakt. Deze mensen zijn uiteindelijk uit hun huis gezet. Mensen vergeten in deze huidige tijd vaak een ding om te doen, en dat is normaal praten met elkaar!
Dinsdag, donderdag en zaterdagen zijn piekdagen en dan loop ik normaal gesproken met mijn postkarretje, die bij mij in de tuin staat als ik hem niet gebruik. Mijn zoon gebruikt mijn kar ook op maandag, als ik vrij ben, en dan zet hij zijn Spotta tassen op de postkar en loopt hier in de buurt de Spotta folders. Toch handig om de zoon te zijn van de postbode in dit geval! Woensdag en vrijdag zijn zogenaamde daldagen. Dan is er minder post en dan rijd ik met de fiets door twee of drie wijken. Ik maak wel mijn kilometers en hoef niet naar de sportschool. Gemiddeld leg ik ruim 10 kilometer per dag af en dan heb ik het nog niet eens over het aantal keren dat ik op- en afstap op mijn postbike. Soms heb ik wel 1000 adressen per dag. Dan heeft niet iedereen post, maar toch! Er wordt nog steeds door velen veel te lichtzinnig gedacht over dit werk.
Vaak wordt er wat minderwaardig gedaan over dit werk, omdat het "maar" parttime zou zijn, maar het een fysiek zware baan en ik ben vermoeider dan menigeen als ik thuis kom, zeker lichamelijk! Het is bijna 20 uren per week pure topsport. Ik krijg vaak de vraag of het niet saai is om elke dag in weer en wind de post te bezorgen. Het antwoord is nee, want dit werk verveelt nooit, want elke dag is anders en iedere dag gebeurt er weer wat anders op straat. Ik doe dit werk duizend keer liever dan het hebben van een kantoorbaan, waarbij je de hele dag tussen 4 muren voor het computerscherm zit. Maar ja, een ieder zo zijn of haar meug. Hoe vaak de mensen mij niet de weg vragen naar een bepaalde straat? En dan vertel je het en dan zeggen ze zoals ze vaak dat de TomTom of navigatiesysteem zei dat het toch echt hier was en dan geloven ze je vaak ook nog niet dat het ergens anders is.
Laatst had een goede collega van me in het depot, waar we altijd op de postzakken wachten, een mooie schuine grap. Ze weten dat ik de grootste wijk heb. Zo Berto, schuinsmarcheerder! Je hebt weer heel wat gleuven te vullen vandaag, niet? 514 om precies te zijn! Dat is wel weer een prestatie van formaat, niet? En dan liggen we weer met z'n allen in een deuk van het lachen. Laatst deed er trouwens een jonge dame de deur open in haar ondergoed met daar overheen een doorzichtig nachtgewaad omdat het pakketje niet door de "gleuf" wou. Nou, dan weet je ook niet waar je kijken moet!
Soms hoor je in je wijk ook roddel en achterklap. Zo scheen er een man in mijn wijk te wonen die graag vrouw wilde worden. Op een dag had ik een pakketje voor de bewuste John. Ik heb respect voor iedereen, want je zult maar het gevoel hebben in een verkeerd lichaam te zitten. Ik belde bij hem aan, want het pakketje paste niet door de brievenbus. Maar John deed niet open. Manon deed open. Ondanks het vermoeden wist ik toch maar moeilijk met de situatie om te gaan. Het is nu namelijk nog een man gehuld in vrouwenkleding. Naar het schijnt vindt binnenkort de definitieve geslachtsverandering plaats. Ondanks het wat ongelukkige moment bij de deur, wens ik hem, sorry ik bedoel haar heel veel succes en sterkte!
Vorige week heb ik een bewoner in mijn wijk geholpen zijn auto naar huis te duwen, want de motor sloeg niet aan. Hij was zijn auto al enkele honderden meters rijdend aan het duwen en niemand hielp. Ik reed op het goede moment voorbij dus toen heb ik hem geholpen. Deze man is een plaatselijke kunstenaar en is lokaal, maar ook landelijk, beroemd vanwege zijn beschilderde nepkoeien (Koos Reinsma) en andere dierenbeelden. Hij was zo blij dat ik hem hielp dat ik met mijn drie kinderen langs mocht komen om drie van zijn beelden kosteloos uit te zoeken. Gisteren ben ik met mijn kinderen bij hem langs geweest en we zijn nu drie mooi geschilderde dierenbeeldjes rijker. Bedankt Koos!
Mijn wijk heeft tegenwoordig ook een exotisch tintje. Enkele maanden geleden is er een papegaai ontsnapt uit een andere wijk in Leeuwarden en is in mijn wijk neergestreken op een vast adres. Hij heeft gelukkig de eerste koude dagen van het jaar al overleefd en hopelijk blijft dat ook zo. Volgens buurtbewoners gaat hij, als het koud is, op de nok van het dak in een holle ruimte onder een dakpan zitten en inderdaad heb ik dat gezien. Hij vliegt telkens door de straat en fluit en zingt prachtig! De dierenambulance heeft hem proberen te vangen, maar hij laat zich eenvoudigweg niet vangen. Buurtbewoners voeren hem en dat voer op een bordje weet hij prima te vinden. Het is zielig dat hij altijd alleen is, maar het is wel een prachtig gezicht!
Ik liep enkele dagen geleden aan het begin van de straat met mijn post, toen ik ergens verderop in de straat een hele harde doffe klap hoorde, gevolgd door glasgerinkel en meteen daarna ijselijk geschreeuw, gejammer en gehuil. Het gebeurde ergens om de hoek, dus ik kon het nog niet zien. Toen ik na enkele minuten de hoek passeerde zag ik verderop wat kinderen, waarvan een nog steeds totaal overstuur was. Verder was er niemand bij. Na ruim 5 zeer lange minuten arriveerde ik bij de kinderen. Het bleek dat het bewuste kind hardlopend was gestruikeld over de stoeprand een metertje voor hun voordeur, en zo voorover met zijn hoofd tegen het onderste raam van de voordeur klapte, wat gewapend glas bevatte! Het onderste raam was logischerwijs kapot en de glasscherven lagen overal. Ik heb de jongen getroost en wat emotionele bijstand verleend. Ik vroeg ook of ik iemand moest bellen of ergens met hem naartoe moest, want ik dacht dat zijn ouders niet thuis waren. Dat hoefde niet, maar hij zou al door het kapotte raam naar binnen klimmen, maar ik zei dat hij dat beter niet kon doen met al die glasscherven, want dan ben je misschien nog verder van huis. Ik vond het maar raar dat er verder totaal geen omstanders bij waren, op enkele kinderen na. Het kind had een behoorlijke bult op zijn hoofd, maar er was verder geen bloed te zien. Zijn ouders zouden gewoon thuis zijn, maar waren blijkbaar op zolder. Gelukkig kwamen de ouders na enkele minuten alsnog naar de voordeur en bedankten me voor de eerste hulp. Ik heb het niet gevraagd, maar beide ouders hadden zeker koptelefoons op hun hoofd of zo. Ik was er de rest van mijn ronde toch nog wat van slag! Ik snap echter niet dat er geen mensen afkomen op hulpgeroep, want dit was honderd meter verderop nog duidelijk hoorbaar. Dat zal de wereld van tegenwoordig wel zijn. Mensen zien bovendien te vaak vanaf de zijlijn toe!
Zo, dat waren enkele belevenissen in een notendop van een postbezorger. Ik hoop dat jullie mijn verslag leuk vonden. En ik hoop dat er eens wat anders tegen postbezorgers aan wordt gekeken, want ze staan altijd voor u klaar, bij weer of geen weer. We zijn meer dan een brenger van een blauwe enveloppe, van rekeningen of van reclame. We staan altijd voor u als klant klaar. Er is post voor u!