Auto botst tegen postkarretje

Al ruim 15 jaar loop ik vrijwel dagelijks met mijn postkarretje door mijn postwijk. Ik heb in die jaren al veel meegemaakt, maar na gisteren kan er weer een bladzijde aan worden toegevoegd. Zoals gebruikelijk liep ik met mijn postkarretje over de stoep om de post te bezorgen.

Ik was bij nummer 63 aanbeland toen iemand me van achteren riep. Meneer van nummer 69 had wat vragen over de post, dus ik liep even naar hem toe en liet het karretje staan op de stoep. Ik heb een paar minuten met hem gepraat en zijn vragen kunnen beantwoorden en net toen ik weer naar mijn karretje wou lopen (al het ik hem wel in het zicht) hoorde ik de motor van een auto starten. Snel wenkte ik naar mevrouw van nummer 63 dat mijn postkarretje erachter stond. Ze zag me wenken maar na enig aarzelen reed ze toch naar achteren en raakte mijn postkarretje. Mijn karretje was 45 graden graden gedraaid maar was nog heel. Ik zette het karretje naar achteren en mevrouw reed zonder verder wat te zeggen weg.

Een paar minuten later, iets verderop in de straat, zag ik mevrouw weer terugrijden. Ze zette de auto stil bij me en liet zien dat er een kras van een centimeter of 10 rechtsachter boven de bumper zat. Ze had de auto even nagekeken en volgens haar was het mijn schuld want het was niet zo handig dat ik het karretje achter de auto had laten staan. Volgens haar mag je een postkarretje niet onbeheerd laten staan. En de schade moest natuurlijk wel worden vergoed. Ik was bij voorbaat schuldig. Ik zei dat mijn baas wel contact met haar op zou nemen. Ik had dit natuurlijk nog nooit eerder meegemaakt. Meteen heb ik contact opgenomen met mijn baas van PostNL en hij gaat contact met haar opnemen, maar nadat mijn baas het verhaal had aangehoord zei hij meteen ook al dat de schuld bij haar lag. Volgens mij maakt het helemaal niet uit hoe de situatie is, want als je achteruit rijdt en er volgt een botsing dan ben je altijd schuldig. Bovendien kijk je toch altijd eerst uit voordat je achteruit rijdt? Er kan ook wel een kind achter of onder je auto zitten en nadat je het kind hebt aangereden ga je toch ook niet zeggen dat het kind daar niet moest gaan zitten?

Ik hoop in ieder geval dat mijn baas de boel weer weet te sussen, want ik doe mijn werk iedere dag met plezier. Je voelt je toch min of meer schuldig ook al ben je niet schuldig. Mevrouw wilde dat ik met mijn baas bij haar thuis kwam om de schadeformulieren in te vullen en dat hebben we dan ook gedaan. Ze was overtuigd van haar gelijk, maar gelukkig ben ik uiteindelijk in het gelijk gesteld. Mijn baas heeft me er speciaal van op de hoogte gesteld. Eind goed al goed en het recht heeft gezegevierd!