.png)
We leven in een hectische maatschappij die steeds meer individualiseert, waarbij de hufterigheid helaas steeds meer hoogtij viert. Ook hebben we steeds minder tijd voor elkaar, simpelweg omdat we bijna geen rustmomenten meer kennen, want de economie draait 24 uur per dag en 365 dagen per jaar door. Rustdagen als de zondag kennen we bijna niet meer. We kunnen de spaarzame momenten met elkaar koesteren of we laten elkaar barsten. Waar kiest u voor?
We kennen onze buurman/vrouw niet eens meer
We groeten vaak onze eigen buurman of buurvrouw niet eens meer of omgekeerd. We kennen onze buurman en de mensen in de straat niet eens meer. Regelmatig hoor je verhalen dat er ergens in een stad een buurman al maanden, zo niet jaren, dood lag in huis. Dat had vroeger niet kunnen gebeuren, want vroeger was er nog sociale controle. Dat heb je nog wel in de dorpen, al wordt dat ook minder. Tot de komst van de tv kletste men gezellig met elkaar op straat. Laatst, toen er een stroomstoring was, deed me even terugdenken aan die tijd, want voorzichtig ging de ene na de andere buur naar buiten om te kijken of de buren ook stroom hebben. Er werd ineens weer leuk gekletst met elkaar, weliswaar voor maar heel even, maar toch. De straten lijken 's avonds laat wel uitgestorven.
De mens wordt steeds asocialer
Mensen worden steeds asocialer. Men brengt steeds meer tijd door in huis. De verenigingen en clubs schreeuwen om leden die er niet meer zijn. Men zit liever lekker anoniem achter zijn/haar computer. We zijn wel heel actief op de sociale netwerken, maar of dat nu sociaal is waag ik te betwijfelen.
We worden ook steeds egoïstischer in onze mening. De mening van een ander lijkt er steeds minder toe te doen. Er ontstaan dan ook steeds meer conflictsituaties in de relatiesfeer. Het motto van velen is: `Ikke, ikke en de rest kan stikken`.
Ons gedrag wordt er ook niet leuker op. Dit gedrag heeft dan ook zijn invloed in het verkeer. De middelvinger laten zien is al helemaal gewoon geworden.
We bouwen speciale woningen voor hufters die hufterproof moeten zijn. In een normale wijk zijn ze blijkbaar niet meer te handhaven. Is dit niet een beetje omgekeerde wereld? Dit kost bakken vol aan gemeenschapsgeld. Pak de hufters aan, desnoods onder dwang.
Laten we de hufters winnen of gaan we de strijd aan?
We lijken de strijd tegen de hufters te gaan verliezen. We proberen slechts de schade te beperken. Het woord hufterproof duikt steeds vaker op. Hufterproofparken, hufterproof kerststallen, plantsoenen die hufterproof zijn en zo kun je nog wel een uur doorgaan. Nog even en dan wordt zeker al het straatmeubilair ook nog weggehaald, want dat zou ook wel eens ten prooi kunnen vallen aan een zogenoemde hufter. We kunnen toch niet alles maar hufterproof gaan maken? Aanpakken die hufters, en niemand anders. Het wordt tijd dat de menselijke maat weer terug gaat keren, maar het wordt tevens tijd dat de hufters in deze maatschappij eens wat zwaarder worden aangepakt. Laat ze alle schade maar betalen, en laat ze onder dwang nuttig werk doen voor de maatschappij, zodat ze ook met eigen ogen kunnen ervaren hoe het ook kan.
De wijken leefbaar houden
Speeltuinen veranderen vaak in korte tijd in een complete ravage. Hier gaat heel wat gemeenschapsgeld in om. Ouderen zeggen vaak helemaal niks tegen hun kinderen, het interesseert ze eigenlijk helemaal niks of zijn aan het werk of uit terwijl de kinderen rondzwalken op straat en dus rottigheid uithalen. De kinderen lijken steeds minder gecorrigeerd te worden, terwijl dat toch wel degelijk de taak is van de ouders. Dat is de verantwoordelijkheid van iedere ouder om zijn kinderen bij te brengen wat wel mag en wat niet.
Willen we allemaal een mooi straatbeeld met leuk straatmeubilair, speeltuinen et cetera, of interesseert het ons eigenlijk helemaal geen ruk? Het is nu of nooit, willen we een stukje leefbaarheid houden in onze stad of dorp.
Voorbeelden genoeg
Hangplekken voor jongeren veranderen ook in korte tijd vaak in een puinhoop, terwijl het juist voor ze is gecreëerd. Bushaltes zijn vaak de dupe van uitgaansgeweld en worden nu ook al hufterproof. Brievenbussen worden de laatste dagen van het jaar afgesloten vanwege het vuurwerk, omdat hufters anders de boel de lucht in laten vliegen.
Zo kunnen we nog wel een tijdje doorgaan. Dat doe ik niet en dat wil ik ook niet. Wat ik wel wil is een huftervrije wereld waarin we leuk en verdraagzaam met elkaar om kunnen gaan. Maar dat zal, vrees ik, een utopie blijken te zijn, tenzij er een mentaliteitsverandering plaats gaat vinden.